Barchob, Jazona uczeń, stał daleko, Lecz rzucał okiem nie bez pewnej wprawy, A okiem zimnym: tak rzemieślnik wieko Trumny ogląda i dwie strony mierzy, By trafnie oddać, co której należy. opozycji podjęła się go wykonać. – Sapristi! - wykrzyknęła odsuwając się od niego, jakby pchnięta nożem. 15 Jan daje świadectwo o nim, i woła, mówiąc: Ten był, o którym powiedziałem: Ten, co po mnie przyjść ma, stał się przede mną; bo pierwej był, niż ja. Nagle dolina zaczyna się pogrzebowe! Skąd przyszła korona, czy z grobów zwleczona na ołtarz, gromnice i Słońce. W pogardzie ma ona podobno nasze zgrabne, ustrojone postacie i ładne, utrefione główki; szuka ona podobno czegoś więcej niż to, co jej dać możemy, a tymczasem. Żydowskie drobne kramiki wyrzucają ze swych wnętrzy wąskie pasemka żółtawego światła. Pułkownik zapytał: – O cóż chodzi? Jeśli wierzysz, że możesz być zupełnie wolny, znaczy, że wierzysz i w to, że stoisz ponad własnym losem. To bowiem nasz patron niemniej skazałem paru laty. Ten porównawczy kontekst tkwi ciągle głęboko we współczesnej świadomości społecznej i jest w różny sposób przez społeczeństwo nowoczesne kultywowany. – Cóż więc mam zrobić,wyjąkałem,czerwieniąc się jak wiśnia. Przyszłam, jak zwyczajnie wieczorem, dowiedzieć się, co słychać. - Zdaje mi się - rzekłem - że u nas znajdzie się taka właśnie lalka. A jednak to się stało. już od dziesięciu minut ledwie mogę wytrzymać, serce mi o mało nie wyskoczy. Zarazem, gdy na szkolnej majówce starsi uczniowie huknęli Pijmy zdrowie Mickiewicza albo Walecznych tysiąc, Jastrebow dołączał swój bas do chóru i grubą laską do taktu wywijał. Mada zaczęła się śmiać bardzo głośno i szczerze. IRENA Wyśmiewałam się z nas obojga! – Daj mi pan pracę jaką.